Et debet hoc sacramentum et omnia alia, excepta causa necessitatis, a jejuno et jejunis ministrari. Masculi vero teneant masculos, et feminæ femellas, nullus tamen aut nulla proprios. Si sint adulti aut dolo capaces, prius tenentur confiteri, quia olim etiam solebant postea communicare. Et si sint ita magni quod nequeant brachiis portari, stent appodiando super pedem compatris aut commatris, quia hoc sacramentum datur ad robur, sicut Spiritus Sanctus dabatur de cœlo apostolis ad plenam constantiam Christum confitendi et prædicandi. Episcopus autem stando cum stola, aut lassatus sedendo, sed nunquam equitando, officium confirmationis exequatur. Kλnow." Some have interpreted this sentence of the canon to mean, an imposition of hands by way of reconciliation only, or penance: others, that it enjoined a reordination. But the first is impossible, because the canon is speaking of some certain rite to be used only with regard to the Novatians, and none others: which was not true of penance or reconciliation. The suggestion as to reordination is equally erroneous: for the council expressly recognized the Novatian Orders, leaving (as Beverege in his Notes says) their bishops, bishops and their priests, priests: and this learned writer appeals to the ancient scholiasts, Balsamon and Zonaras, upon the point. Cf. Beverege. Pandect. Canon. Tom. 1. p. 68. Annott. Tom. 2. p. 67. and Routh. Script. Ecc. Opusc. Tom. 2. p. 437. There is moreover no doubt that denial of the 8 Modus faciendi tonsuras vel coronas primas, et ordinandi clericos genuflectentes coram episcopo, hoc modo: Sit nomen Domini benedictum. Ex hoc. Adjutorium nostrum in nomine Domini. mus. 66 7 The Winchester and Bangor MSS. begin this office with the exhortation, "Oremus, dilectissimi," &c. called by the first, the "Præfatio;" by the second, the "Benedictio ad clericum faciendum." In the Exeter pontifical we have a commencement different from the other three. Præfatio ad coronam faciendam. V. Adjutorium nostrum. etc. R. Qui fecit. Dominus vobiscum. OreOremus, dilectissimi. etc." 8" Ita vero necessariam ordinandis duxerunt genuflexionem antiqui patres, ut etiam Dominicis diebus, ac toto Paschali tempore, quo in genua procumbere nefas est, prohibitumque ex canone xx. Nicæno, suscepturos Ordines volu. erint nonnisi genuflexione initiari. Quamobrem Alexander III. Pontifex Maximus relatus in Cap. II, De Feriis, ita inquit: 'In consecrationibus autem episcoporum, et clericorum ordinationibus, consecrans et consecraturus tantum genua flectere possunt, secundum quod consecrationis modus requirit.' Quæ verba referenda sunt ad discrimen jam superius explicatum. Meminit denique me morati ritus et S. Ambrosius Lib. vj. Hexameron, Cap. ix. ubi [aliam] reddit rationem his plane verbis: Flexibile genu, quo præ cæteris Domini mitigatur offensa, ira mulcetur, gratia promovetur: unde ordinator, et ordinandus genua flectunt, ut divinam gratiam uterque digne promoveat, unus recipiat, alter conferat."" Catalani. Comment. in Pontif. Rom. tom. 1. p. 62. Cf. Goar. Euchol. p. 279. note 10. It does not appear that the bishop was of necessity to be fully vested, except he was about to perform this office, during the celebration of the Eucharist: when of course, on account of that holy service, and not on account of the conferring the tonsure, it would be required. A MS. in the Vatican, cited by Catalani (Comment. in Pontif. Rom. tom. 1. p. 56), has a rubric very important on this point. "Prima tonsura potest dari omni tempore, sive in missa, sive extra missam, sive in mane, sive sero, dummodo episcopus habeat stolam, et ordinatus superpelliceum." Oratio. Oremus, dilectissimi fratres, Dominum nostrum Jesum Christum, pro hoc famulo suo, qui ad deponendam comam capitis sui pro ejus amore, et exemplo beati Petri apostoli festinat, ut donet ei Spiritum Sanctum, qui propositum religionis 10 in eo perpetue conservet, et a mundi impedimentis vel sæcularibus desideriis cor ejus defendat, ut sicut immutatur vultu, ita manus dextera sua ei virtutem perfectionis et boni operis tribuat incrementum, et abjecta omni cæcitate humana, spirituales illi oculos aperiat, et lumen ei æternæ gloriæ concedat. Per Christum. 10 The other pontificals read: qui habitum religionis." 11 The Sarum pontifical varies very considerably from hence down to the conclusion of the office, from all the other MSS. I shall extract the remainder as it is in the Bangor Use, with which, except some unimportant differences, the Winchester and the Exeter agree. 66 "Dominus pars hæreditatis meæ, etc. "Tunc incipiatur ps. Conserva me, Domine. etc. et repetatur psalmus usque ad illum versum, Dominus pars hæreditatis. "Tunc quilibet tonsurandorum per se dicat eundem versum : Dominus pars. "Interim pontifex ter incidat æternæ gloriæ concedat. aliquam partem de capillis, pri Qui vivit. Deinde super tonsurandos ponatur superpelliceum, et dicat pontifex hanc orationem : * "Adesto, Domine, supplicationibus. etc. "Tunc omnes tonsurandi simul dicant: * This rubric occurs only in the Bangor MS. mo dicens: In nomine Patris; secundo: et Filii; tertio: et Spiritus Sancti. "Omnibus vero sic tonsis, dicatur residua pars psalmi, cum Gloria Patri. Quo finito, omnes tonsurati dicant simul hunc versum: Dominus pars. "Postea incipiatur antiphona: Hic accipiet benedictionem, etc. Conserva me, Domine, quoniam speravi in te; dixi Domino, Deus meus es tu; quoniam bonorum meorum non eges. Sanctis qui sunt in terra ejus: mirificavit omnes voluntates meas in eis. Multiplicatæ sunt infirmitates eorum: postea accele raverunt. Non congregabo conventicula eorum de sanguinibus: nec memor ero nominum eorum per labia mea. Hic quilibet ordinandus per se dicat: Dominus pars hæreditatis meæ, et calicis mei: tu es, qui restitues hæreditatem meam mihi. Interim episcopus incidat ter aliquam partem de capillis, primo dicens, In nomine Patris, Secundo, Et Filii, Et Spiritus Sancti. Amen. Funes ceciderunt mihi in præclaris: enim hæreditas mea præclara est mihi. Benedicam Dominum qui tribuit mihi intellectum : insuper et usque ad noctem increpuerunt me renes mei. Providebam Dominum in conspectu meo semper; quoniam a dextris est mihi ne commovear. Propter hoc lætatum est cor meum, et exultavit lingua mea insuper et caro mea requiescet in spe. Quoniam non derelinques animam meam in inferno: nec dabis sanctum tuum videre corruptionem. in Notas mihi fecisti vias vitæ, adimplebis me lætitia cum vultu tuo: delectationes in dextera tua usque finem. Deinde repetatur antiphona: Tu es, Domine, qui restitues hæreditatem meam mihi. Sequatur oratio cum, Oremus. Præsta, quæsumus omnipotens Deus, ut hi famuli tui, quorum hodie comas capitum pro amore divino deposuimus, in tua dilectione perpetuo maneant, ut eos sine macula gratia tua in sempiternum custodiat. Per Christum. Finita oratione sequatur psalmus. Domini est terra, et plenitudo ejus. Gloria Patri. Antiphona. Hic accipiet benedictionem a Domino, et misericordiam a Deo salutari suo: quia hæc est generatio quærentium Dominum. Oremus. Adesto, Domine, supplicationibus nostris, et hos famulos tuos benedicere dignare, quibus in tuo nomine sancto habitum sanctæ religionis imponimus, ut te largiente devoti in ecclesia tua persistere, et vitam percipere mereantur æternam. Per Christum Dominum Amen. nostrum. |