תמונות בעמוד
PDF
ePub

Dixit, et ardentes avido bibit ore favillas;

I nunc, et ferrum, turba molefta, nega!

De Diaulo medico.

Nuper erat medicus, nunc eft vefpillo Diaulus.
Quod vefpillo facit, fecerat et medicus.

Ad Avitum.

Sunt bona, funt quaedam mediocria, funt mala plu

ra,

Quae legis hic: aliter non fit, Avite, liber.

De amicornm iudicio.

Si quid, Fufce, vacas adhuc amari:
Nam funt hinc tibi, funt et hinc amici;
Vnum, fi fupereft, locum rogamus.
Nec me, quod tibi fum novus, recufes.
Omnes hoc veteres tui fuerunt.

Tu tantum infpice, qui nouus paratur,
An poffit fieri vetus fodalis.

De Gellia.

Amiffum non flet, cum fola eft Gellia, patrem;
Si quis adeft, juffae profiliunt lacrymae.
Non luget, quisquis laudari, Gellia, quaerit;
Ille dolet vere, qui fine tefte luget.

Ad Iulium Marcellum.

Vitam quae faciunt beatiorem,
Iucundiffime Martialis, haec funt:
Res non parta labore, fed relicta ;
Non ingratus ager; focus perennis;
Lis nunquam; toga rara; mens quieta;
Vires ingenuae, falubre corpus;
Prudens fimplicitas, pares amici;

Martial.

Con

Martial.

Ratull.

Convictus facilis, fine arte menía;
Nox non ebria, fed foluta curis;
Non triftis torus, attamen pudicus;
Somnus, qui faciat breves tenebras;
Quod fis, effe velis, nihilque malis;
Summum nec metuas diem, nec optes.

Katull

(Die charakteristischen Vorzüge dieses Dichters, C. Vas lerius Ratullus, der schon in der lezten Periode der rdmischen Republik lebte, find: große Leichtigkeit der Gedanken, Wendungen und Ausdrücke, Gefälligkeit und Anmuth in der Darstellung, Feinheit des Wizes und des Gefühls, und glückliche Ründung des Ausdrucks. Seine meisten Gedichte find mehr lyrisch als epigrammatisch; und in allen ist nur gar zu oft der Wohlftand beleidigt. Das zweite der hier gez, lieferten Beispiele hat Hr. Ramler überaus glücklich in khus liche eilffilbige Jamben überseßt.)

AD PASSEREM LESBIAE,

Paffer, deliciae meae puellae,
Quîcum ludere, quem in finu tenere,
Cui primum digitum dare appetenti,
Et acres folet incitare morfus,
Cum defiderio meo nitenti
Carum nefcio quid lubet jocari,
(Ut folatiolum Tui doloris

Credo, ut tum gravis acquiefcat ardor;)
Tecum ludere, ficut ipfa, poffem,

Et triftes animi levare curas,

Tam gratum mihi, quam ferunt puellae
Pernici aureolum fuiffe malum,

Quod zonam foluit diu ligatai.

Funus

Ratull.

Funus Pafferis.

Lugete, o Veneres, Cupidinesque,
Et quantum eft hominum venuftiorum!
Paffer mortuus eft meae puellae,
Quem plus illa oculis fuis amabat;
Nam mellitus erat, fuamque norat
Ipfam tam bene, quam puella matrem:
Nec fefe a gremio illius movebat;
Sed circumfiliens modo huc, modo illue,
Ad folam dominam usque pipiabat.
Qui nunc it per iter tenebricofum,
Illuc, unde negant redire quenquam.
At vobis male fit, malae tenebrae
Orci, quae omnia bella devoratis;
Tam bellum mihi pafferem abftuliftis.
O factum male! o mifelle paffer!
Tua nunc opera meae puellae
Flendo turgiduli rubent ocelli.

In Mentulam.

Firmano faltu non falfo Mentula dives
Fertur, qui tot res in fe habet egregias.
Aucupia omne genus, pifces, prata, arva, ferasqué,
Necquicquam fructus fumtibus exfuperat.
Quare concedo, fit dives, dum omnia defint.
Saltum laudemus, dum tamen ipfe egeat.

Ad Lesbiam.

Dicebas quondam, folum te noffe Catullum,
Lesbia, nec prae me velle tenere Iovem.
Dilexi tum te, non tantum ut vulgus amicam,
Sed pater ut gnatos diligit et generos.
Nunc te cognovi. Quare etfi impenfius uror,
Multo mî tamen es vilior et levior. *.

Qui potis eft? inquis. Quod amantem iniuria talis
Cogit amare magis, fed bene velle minus.

Aut

Aufonius.

Ausoni u s.

(Verglichen mit dem Martial, dem er nachahmte, bleibt Magnus Aufonius, ein Sprachlehrer, Rhetor und Dichter des vierten Jahrhunderts, im ziemlich fernen Abftande von jenes Dichters Scharffinn, Fruchtbarkeit, und Stärke des Vortrages. Für sein Zeitalter aber unterschei den sie sich immer noch sehr; auch hat er manche griechische Sinngedichte sehr glücklich ins Lateinische übertragen. Vies len von seinen kleinern Gedichten würde man jedoch zu viel Ehre thun, wenn man sie unter die Sinngedichte zählen wollte; es find bloß Gedächtnißverse, worin eine Reihe von Kaisern, die Zahl und Bestimmung der Musen, und dergl. enthalten ist.)

AD UXOREM SUAM.

Uxor, vivamus, quod viximus: et teneamus
Nomina, quae primo fumfimus in thalamo.
Nec ferat ulla dies, ut commutemur in aevo;
Quin tibi fim iuvenis, tuque puella mihi.
Neftore fim quamvis provectior, aemulaque annis
Vincas Cumanam tu quoque Deiphoben;
Nos ignoremus, quid fit matura fenectus.
Scire aevum incertum, non numerare decet.

DE AMISSA PUELLA.

Tres fuerant Charites: fed dum mea Lesbia vixit,
Quatuor: ut periit, tres numerantur item.

DIDONI.

Infelix Dido, nulli bene nupta marito!
Hoc pereunte fugis, hoc fugiente peris.

IN EUNOMUM MEDICUM.

Languentem Caium moriturum dixerat olim
Eunomus; evafit fati ope, non medici.
Paulo poft ipfum videt, aut vidiffe putavit
Pallentem, et multa mortis in effigie.
Quis tu? Caius, ait. Vivisne? Hic abnuit.

quid

Nunc agis hic? Iuffu Ditis, ait, venio;

At

Ut, quia notitiam rerumque hominumque tenerem,
Accirem medicos. Eunomus obriguit.

Tum Caius metuas nihil, Eunome; dixi ego et

omnes,

Nullum, qui faperet, dicere te medicum.

Beisp. S. 2. B.

L. Ala,

Aufonius.

« הקודםהמשך »