V.

Anno Etatis 20.

IN ADVENTUM VERIS.

IN se perpetuo Tempus revolubile gyro
Jam revocat Zephyros vere tepente novos;
Induiturque brevem Tellus reparata juventam,
Jamque soluta gelu dulce virescit humus.
Fallor? an et nobis redeunt in carmina vires,
Ingeniumque mihi munere veris adest?
Munere veris adest, iterumque vigescit ab illo
(Quis putet) atque aliquod jam sibi poscit

opus.

Castalis ante oculos, bifidumque cacumen oberrat,

Et mihi Pyrenen somnia nocte ferunt; Concitaque arcano fervent mihi pectora motu, Er furor, et sonitus me sacer intùs agit. Delius ipse venit, video Penëide lauro Implicitos crines, Delius ipse venit.

Jam mihi mens liquidi raptatur in ardua cæli, Perque vagas nubes corpore liber eo;

ΙΟ

Perque umbras, perque antra feror penetralia vatum;

20

Et mihi fana patent interiora Deûm ; Intuiturque animus toto quid agatur Olympo, Nec fugiunt oculos Tartara cæca meos. Quid tam grande sonat distento spiritus ore? Quid parit hæc rabies, quid sacer iste furor? Ver mihi, quod dedit ingenium, cantabitur illo; Profuerint isto reddita dona modo.

Jam Philomela tuos foliis adoperta novellis, Instituis modulos, dum silet omne nemus: Urbe ego, tu sylvâ simul incipiamus utrique,

Et simul adventum veris uterque canat. Veris, ïo! rediere vices, celebremus honores Veris, et hoc subeat Musa perennis opus. 30 Jam sol Ethiopas fugiens Tithoniaque arva, Flectit ad Arctoas aurea lora plagas.

Est breve noctis iter, brevis est mora noctis орасе,

Horrida cum tenebris exulat illa suis. Jamque Lycaonius plaustrum cæleste Bootes Non longâ sequitur fessus ut ante viâ; Nunc etiam solitas circum Jovis atria toto Excubias agitant sidera rara polo.

66

40

Nam dolus, et cædes, et vis cum nocte recessit,
Neve Giganteum Dii timuere scelus.
Fortè aliquis scopuli recubans in vertice pastor,
Roscida cum primo sole rubescit humus,
"Hac," ait, "hac certè caruisti nocte puellâ,
Phoebe, tuâ, celeres quæ retineret equos."
Læta suas repetit sylvas, pharetramque resumit
Cynthia, Luciferas ut videt alta rotas,
Et tenues ponens radios gaudere videtur
Officium fieri tam breve fratris ope.
"Desere," Phoebus ait, "thalamos, Aurora, se-
niles,

50

Quid juvat effœto procubuisse toro? Te manet Æolides viridi venator in herbâ, Surge, tuos ignes altus Hymettus habet." Flava verecundo dea crimen in ore fatetur, Et matutinos ociùs urget equos. Exuit invisam Tellus rediviva senectam, Et cupit amplexus, Phoebe, subire tuos; Et cupit, et digna est, quid enim formosius illâ, Pandit ut omniferos luxurioso sinus,

Atque Arabum spirat messes, et ab ore venusto
Mitia cum Paphiis fundit amoma rosis?

Ecce, coronatur sacro frons ardua luco,
Cingit ut Idæam pinea turris Opim;

60

Et vario madidos intexit flore capillos,
Floribus et visa est posse placere suis.
Floribus effusos ut erat redimita capillos,
Tænario placuit diva Sicana Deo.

Aspice, Phoebe, tibi faciles hortantur amores,
Mellitasque movent flamina verna preces.
Cinnameâ Zephyrus leve plaudit odorifer alâ
Blanditiasque tibi ferre videntur aves.
Nec sine dote tuos temeraria quærit amores
Terra, nec optatos poscit egena toros:
Alma salutiferum medicos tibi gramen in

usus

70

Præbet, et hinc titulos adjuvat ipsa tuos. Quòd si te pretium, si te fulgentia tangunt Munera (muneribus sæpe coemptus Amor), Illa tibi ostentat quascunque sub æquore vasto, Et superinjectis montibus abdit opes. Ah! quoties cum tu clivoso fessus Olympo In vespertinas præcipitaris aquas,

80

"Cur te," inquit, "cursu languentem, Phoebe, diurno

Hesperiis recipit Cærula mater aquis? Quid tibi cum Tethy? Quid cum Tartesside lympha,

Dia quid immundo perluis ora salo? Frigora, Phoebe, meâ melius captabis in umbr Huc ades, ardentes imbue rore comas. Mollior egelidâ veniet tibi somnus in herbâ, Huc ades, et gremio lumina pone meo. Quàque jaces circum mulcebit lenè susurrans Aura per humentes corpora fusa rosas. Nec me (crede mihi) terrent Semelëia fata, Nec Phaëtonteo fumidus axis equo; Cum tu, Phoebe, tuo sapientius uteris igni, Huc ades, et gremio lumina pone meo." Sic Tellus lasciva suos suspirat amores; Matris in exemplum cætera turba ruunt.

90

100

Nunc etenim totu currit vagus orbe Cupido,
Languentesque fovet solis ab igne faces.
Insonuere novis lethalia cornua nervis,
Triste micant ferro tela corusca novo.
Jamque vel invictam tentat superâsse Dianam,
Quæque sedet sacro Vesta pudica foco.
Ipsa senescentem reparat Venus annua formam,
Atque iterum tepido creditur orta mari.
Marmoreas juvenes clamant Hymenæe per
urbes,

Littus io Hymen, et cava saxa sonant. Cultior ille venit tunicâque decentior aptâ, Puniceum redolet vestis odora crocum. Egrediturque frequens ad amoni gaudia veris Virgineos auro cincta puella sinus.

Votum est cuique suum, votum est tamen omnibus unum,

Ut sibi quem cupiat, det Cytherea virum. Nunc quoque septenâ modulatur arundine pastor,

Et sua quæ jungat carmina Phyllis habet. Navita nocturno placat sua sidera cantu, Delphinasque leves ad vada summa vocat. Jupiter ipse alto cum conjuge ludit Olympo, Convocat et famulos ad sua festa Deos. Nunc etiam Satyri, cum sera crepuscula sur

gunt,

120

Pervolitant celeri florea rura choro, Sylvanusque suâ cyparissi fronde revinctus, Semica perque Deus, semideusque caper. Quæque sub arboribus Dryades latuere vetustis Per juga, per solos expatiantur agros. Per sata luxuriat fruticetaque Mænalius Pan; Vix Cybele mater, vix sibi tuta Ceres; Atque aliquam cupidus prædatur Oreada Faunus,

Consulit in trepidos dum sibi nympha pedes,

Jamque latet, latitansque cupit malè tecta videri,

130

Et fugit, et fugiens pervelit ipsa capi. Dii quoque non dubitant cælo præponere sylvas, Et sua quisque sibi numina lucus habet. Et sua quisque diu sibi numina lucus habeto, Nec vos arboreâ, dii, precor, ite domo. Te referant, miseris te, Jupiter, aurea terris Sæcla! quid ad nimbos, aspera tela, redis? Tu saltem lentè rapidos age, Phoebe, jugales Quà potes, et sensim tempora veris eant: Brumaque productas tardè ferat hispida noctes, Ingruat et nostro serior umbra polo!

VI.

AD CAROLUM DIODATUM, RURI COMMORANTEM;

Qui, cum Idibus Decemb. scripsisset, et sua carmina excusari postulâsset si solito minus essent bona, quod inter lautitias quibus erat ab amicis exceptus haud satis felicem operam Musis dare se posse affirmabat, hoc habuit responsum.

MITTO tibi sanam non pleno ventre salutem,
Quâ tu distento fortè carere potes.
At tua quid nostram prolectat Musa camœnam,
Nec sinit optatas posse sequi tenebras ?
Carmine 'scire velis quàm te redamemque co-
lamque ;

Crede mihi vix hoc carmine scire queas. Nam neque noster amor modulis includitur arctis,

Nec venit ad claudos integer ipse pedes. Quàm bene solennes epulas, hilaremque Decembrim,

Festaque cælifugam quæ coluere Deum,

ΙΟ